جمعند خوبان چون دسته از مشتاق اصفهانی غزل 206

1 جمعند خوبان چون دسته گل وز ناله عاشق تنها چو بلبل

2 بردند از دل آن زلف و کاکل تاب و توان و صبر و تحمل

3 بر خرمن ما حسرت زد آتش و آن برق جولان گرم تغافل

4 چون شمع دارم در محفل او از پایه خویش هر دم تنزل

5 ما کاهی و عشق کوهی مجوئید در زیر این بار از ما تحمل

6 در راه عشقم از توشه فارغ ساز ره ماست برگ توکل

7 میباید آنی کارایش حسن نه خط و خالیست نه زلف و کاکل

8 شوریست پنهان در مغز مشتاق کز ناله در دهر افکنده غلغل