دارند جمع ما را خوبان مو پریشان از جامی غزل 389

1 دارند جمع ما را خوبان مو پریشان خوش باد وقت ایشان چون وقت ما از ایشان

2 جمعیت دل آید از زلفشان به معنی گرچه ز روی صورت باشد بسی پریشان

3 نی دل دریغ دارم زیشان نه جان شیرین دل می دهم بدیشان جان می کنم فدیشان

4 بر دشمنان چو مرهم با دوستان چو نیشند نیشیست سخت ازین غم بر ریش سینه زیشان

5 ما را ز عشق ایشان دانی که چیست حاصل آزادگی ز یاران بیگانگی ز خویشان

6 باشد ز گریه شب هر صبح خانه ما از پیش آستان خون بگرفته تا به پیشان

7 دانی کدام قومند اهل وصول جامی در عشق سخت کوشان در زهد سست کیشان