بستند گرو با از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 438

1 عکس رخ تو چون بر فلک می افتد مه در دویی خویش بشک می افتد

2 رخسارۀ لعل بر رح زردم نه کان رنگ برین رنگ خشک می افتد

1 خود ترا عادت دلداری نیست کار تو جز که دل آزاری نیست

2 چشم تو تا که چنین ریزد خون هیچ باکیش ز بیماری نیست

1 چو روی خوب تو خورشید آسمان هم نیست بقّد و قامت تو سر و بوستان هم نیست

2 ببوی آنکه برنگ رخ تو گردد گل بسی تکلّفها کرد و آنچنان هم نیست