گویند بهار است و جهان از آشفتهٔ شیرازی غزل 304

1 گویند بهار است و جهان رشگ بهشت است اطراف چمن پر زبت حور سرشت است

2 از عکس بهشتی بتکان ساحت گلزار اندر نظر باده کشان باغ بهشت است

3 شیخ و حرم و بلبل و گل مؤبد و دانش ما را نه سر کعبه نه گلشن نه کنشت است

4 ای هم نفسان باغ و گلستان بشما خوش زیرا که مرا کنج قفس دست نوشت است

5 بر طارم کیوان بودم پای زرفعت هر چند بمیخانه سرم بر سر خشت است

6 خشت در کریاس علی قبله هشتم کز بهر من آشفته بسی به زبهشت است