گویند کز این جهان از باباافضل کاشانی رباعی 140

1 هر گه که دلم با غمت انباز شود صد در ز طرب بر رخ من باز شود

2 به زان نبود که جان فدای تو کنم تیهو چو فدای باز شود باز شود

1 از فضل چه حاصل است جز جان خوردن افسوس افضل که فضل نتوان خوردن

2 نان پاره چو در دست سگان است امروز از دست سگان نمی توان نان خوردن

1 گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو

2 مانند هما مجرد آ تا بینی ارباب سعادت همه در سایهٔ تو