1 گفتند که صحبت بزرگان از رنج نیاز وا رهاند

2 روزی دو بخدمت ایستادن عمری بمراد دل رساند

3 سرمایه عمر میدهد نقد پس وعده نسیه میستاند

4 اول همه زحمتست باری تا چون بود آخرش که داند

5 چون نیک و بد سپهر گردان پیوسته بیک صفت نماند

6 به زان نبود که مرد عاقل چون ابن یمین اگر تواند

7 گرد هوس جهان فانی از دامن دل فرو نشاند

8 پیوسته ز مصحف ارادت جز آیت عافیت نخواند

9 تا هست بهوش می کند نوش جامی که قضاش میچشاند