با همه اعضا مرا چون ابر از جویای تبریزی غزل 680

1 با همه اعضا مرا چون ابر گریان ساختند همچو شاخ گل سراپای تو خندان ساختند

2 شکرین لعلت ز موج آب حیوان ساختند نقل دندان ترا از شیرهٔ جان ساختند

3 حسن شوخی را که عالم روشن است از پرتوش در حجاب پردهٔ اظهار پنهان ساختند

4 نکهت گل رنگ یاقوت و خمیر صبح را گرد آوردند و آن سیب زنخدان ساختند

5 خاکسارانی که از اول گریان دشمنند همچو صحرا از لباس آخر به دامان ساختند

6 موج رنگ سنبل و طوفان بوی مشک را جمع آوردند و آن زلف پریشان ساختند

7 خلعت مجنونی ام روزی که در بر کرد عشق از فضای وسعت مشرب بیابان ساختند

8 کاکل مشکین و زلف عنبرین دستی بهم داده جویا خاطر ما را پریشان ساختند