بوسه‌ای دوش ز لعل تو از مشتاق اصفهانی غزل 137

1 بوسه‌ای دوش ز لعل تو براتم دادند مرده بودم ز غمت آب حیاتم دادند

2 کام تلخی‌ست که بردم ز غمش در ته خاک ثمری کآخر از آن شاخ نباتم دادند

3 تشنه در بادیه عشق به خون غلتیدم چه شد از دیده تر شط فراتم دادند

4 پای‌بست توام از تن نکنم شکوه چه سود گیرم از این قفس تنگ نجاتم دادند

5 برنخیزم شوم ار خاک نظر کن به رهت چه‌قدر صبر و چه مقدار ثباتم دادند

6 در سواد خط مشکین لب او پنهان داشت چون خضر آنچه نشان در ظلماتم دادند

7 مفلس عشق ترا جز تو نباید چه کنم نقد کونین گرفتم به زکاتم دادند

8 رهبرم گشت ز هر رنگ به بی‌رنگی ذات نشئه گرمی صدرنگ صفاتم دادند

9 خاک شو خاک که من بر سر آن کو مشتاق چون شدم پست علو درجاتم دادند