این هفت سپهر در نوشتیم از نجم‌الدین رازی رباعی 47

1 ای دل این ره به قیل و قالت ندهند جز بر در نیستی وصالت ندهند

2 و آنگاه در آن هوا که مرغان ویند تا با پر و بالی پر و بالت ندهند

1 دستی چو نیست جیفهٔ مردار بس خسند آن‌ها که دل به جیفهٔ مردار می‌دهند

2 دست از جهان بدار و ازو پای بازکش کان رایگان به کافر تاتار می‌دهند

بسم‌الله‌ الرحمن الرحیم ,

حمد بی‌حد و ثنای بی‌عد پادشاهی را که وجود هر موجود نتیجه خود اوست وجود هر موجود حمد و ثنای وجود او که «وان من شییء الا یسبح بحمد» آن خداوندی که از بدیع فطرت و صنیع حکمت به قلم کرم نقوش نفوس را بر صحیفه عدم رقم فرمود و آب حیات معرفت را در ظلمات خلقیت بشریت تعبیه کرد که «و فی انفسکم افلا تبصرون». ,