1 این قوم که غارتگر عقل و دل و دینند بیشک زنگه رهزن اصحاب یقینند

2 زلفین سیاهت رسن جادوی بابل چشمان چه بر آن چهره مگر سحر مبینند

3 ما را نبود تیر بجز آه سحرگاه با سخت کمانان که مرا خوش بکمینند

4 در حلقه زهاد مرو نیک حذر کن زین راهزنانی که در این شهر امینند

5 زین سلسله درویش بیندیش تو شاها هر چند که این طایفه خود راه نشینند

6 اندیشه نمایند کجا از خطر بحر قومی که طلبکار توای در ثمینند

7 گر خون من آشفته حلال است بخوبان من نیز برآنم که بتان نیز بر اینند

8 ما و غم آن قوم که از پرتو واجب دارای مکانند و در این عرصه مکینند

9 آن سلسله کز خاتم و قائم بزمانه سلطان زمانند و خداوند زمینند