از وصل توام امید بهروزی نیست از مجد همگر رباعی 211

1 ترک من کان دهنش پسته خندان من است در شکر خنده لبش تنگ به دندان من است

2 هر زمانم ز لب خویش حیاتی بخشد شد حقیقت که لبش چشمه حیوان من است

1 دل دوش ز سهم تیر آن نرگس مست شد در خم آن زلف چو زنجیر و نشست

2 مژگان تو تیز گشت و با زلفت گفت کآنجا که زره گر است پیکان گر هست

1 تا بر گلت ز سبزه نگهبان نشسته است صد گونه داغ بر دل حیران نشسته است

2 گوئی که طوطی ئیست که جویای شکر است خوش بر کنار آن شکرستان نشسته است