1 بازم نمکی بر جگر ریش رسیدست صد گونه بلا بر من درویش رسیدست

2 من ناله ز بیگانه ندارم، که دلم را هر غم که رسیدست هم از خویش رسیدست

3 درد تو بهرکس نرسیدست ولیکن المنة لله که مرا بیش رسیدست

4 کیشم همه عشقست و نیاید بصفت راست تیری که مرا بر دل از آن کیش رسیدست

5 نوش دو جهان را همگی کرد فراموش تا بر دل من لذت آن نیش رسیدست

6 ای عشق جهان سوز، کجایی؟ که دلم را صد واقعه از عقل بد اندیش رسیدست

7 گر ناله کند قاسم بیدل، مکنش عیب پیداست از آن ناله که دردیش رسیدست