1 دوری در آمدست که راضی نمیشود کمتر کسی که صدر معظم نویسمش
2 آخر وزیر را چه نویسم که هر فقیر دارد طمع که صاحب اعظم نویسمش
3 منصب بدان رسیده که اکنون گدای کوی نپسند دار ز شاه جهان کم نویسمش
1 واجب بود از راه نیاز اهل زمن را در خواستن از حق بدعا شیخ حسن را
2 آنسایه یزدان که چو خورشید بیاراست رایش بصفا روی زمین را و زمن را
1 ایدل غافل بدان کاحوال عالم هیچ نیست پیش زخم حادثات دهر مرهم هیچ نیست
2 چون ز شادی کس نیابد در همه روی زمین زیر طاق آسمان گوئی که جز غم هیچ نیست
1 دولت بود مساعد و اقبال و بخت یار آنرا که کرد بندگی شاه اختیار
2 آن شاه داد بخش که دوران دولتش آرد بمهرگان ستم عهد نو بهار