حاجتی هست مرا با تو از آشفتهٔ شیرازی غزل 1125

1 حاجتی هست مرا با تو اگر عذر نیاری ای صبا خاک در یار بیاری تو زیاری

2 تا کی آن لعل شکربار بکام دل اغیار نمکم چند بداغ دل خسته بگذاری

3 تشنه بادیه را حالت سیرآب چه داند رحم افتاده بفتراک کن ای آنکه سواری

4 نافه ات چیست گر ای چهره تو خود ماه منیری جا بماهت زچه ای زلف اگر مشک تتاری

5 دوری از چشم تر من چه کنی ای گل باغم تو گلی عار مکن رشحه باران بهاری

6 رحم بر حالت بیمار دلان ای لب نوشین چون زعناب علاج دل سودا زده داری

7 وه که در حلقه چوگان بتان راه نیابی تا که چون گوی سری را بارادت نسپاری

8 نبود جز بدر دیر مغان راه بجائی شاید ار دامن مقصود در این ره بکف آری

9 دوزخم بی تو بهشت است و گلم بی تو بود خار نیست چون روز فراقم بدوران شب تاری

10 طعمه طوطی مدح علی آن مظهر حق است ازنی کلک تو آشفته شکر هر چه بباری