بیداد جهان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 317

1 دلم در آرزوی عشق روی جانانست بعشق می نرسم این همه بلا زانست

2 همه ازین سوی عشقست هر چه رنج و بلاست چو جان بعشق گروکشت کار اسانست

1 سپیده دم بصبوحی شتاب باید کرد بگاه قدحی پر شراب باید کرد

2 نه درّ ه ایم که با افتاب برخیزیم صبوح پیشتر از آفتاب باید کرد

1 کی بود؟کی بود؟ که در آیم ز درت همچو زلف تو در افتم ببرت

2 تا که از بوسه بتاراج دهم شکر ننگت و تنگ شکرت