جهان را با غم رویت خوش افتاد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 جهان را با غم رویت خوش افتاد ز رخسارت دلم در آتش افتاد
2 چرا آن قامت زیبایش از ما بنامیزد چو سروی سرکش افتاد
3 نظر در بوستان بر سرو کردم مرا با سرو قدّش بس خوش افتاد
4 دل مسکین ما را در فراقت ز خوان وصل تو غم بخشش افتاد
5 بر آن روی نگارین نقطه ی خال ز عنبر بر رخش بس دلکش افتاد
6 چو بخرامد قدش بر طرف بستان ببین سرو از قد از رفتارش افتاد
7 خوش افتادست عشقش بر جهانی فراق روی خوبش ناخوش افتاد
ادامه توضیحات شاعر