عالِم که به جاهلش سوال از قدسی مشهدی رباعی 24

1 چو شخص سایه ندیده کسی هلاک مرا سرشته‌اند به آب حیات، خاک مرا

2 مرا ز عشق غرض آه دردآلودست مباش گو اثری آه دردناک مرا

1 شب دل ناشکر من آرام با خنجر نداشت سینه صد پیکان چشید و دست از افغان برنداشت

2 تهمتی بود این که گفتم آتش دل مرده است کز دلم برخاست آه و رنگ خاکستر نداشت

1 گر به خیال در نظر جلوه دهد جیب را بددلی‌ام ز سایه‌اش، فرض کند رقیب را

2 رتبه عشق بین که چون بر سر حرف دوستی کودک بیسواد او مسخره کرد ادیب را