جهان خالیست، از اوحدی مراغه‌ای منطق‌العشاق 4

1 جهان خالیست، من در گوشه زانم مروت قحط شد، بی‌توشه زانم

2 اگر بودی چنان چون بود ازین پیش بزرگی کو بدانستی کم از بیش

3 چرا بایستمی ده نامه گفتن؟ چو خامان درد دل با خامه گفتن؟

4 کی از ده نامه‌ای نامم برآید؟ ز هر بیهوده‌ای کامم بر آید؟

5 چو دریا پر گهر دارم ضمیری ولی گوهر نمیجوید امیری

6 چون ماه از طبع من خود نور پاشد نه او را مشتری باید که باشد؟

7 سخن را چون خریداری ندیدم به از ترک سخن کاری ندیدم

8 خرد دورست ازین بیهوده گفتن حدیث بوده و نابوده گفتن