دنیا چو رباط و ما از باباافضل کاشانی رباعی 127

1 گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو

2 مانند هما مجرد آ تا بینی ارباب سعادت همه در سایهٔ تو

1 هستی تو سزای این و صد چندین رنج تا با تو که گفت کاین همه بر خود سنج

2 از خوردن و خواستن بر آسا و بباش و آرام گزین که خفته ای بر سر گنج

1 یا رب ز کرم بر من دل ریش نگر وی محتشما، بر من درویش نگر

2 خود می دانم لایق درگاه نی ام بر من منگر، بر کرم خویش نگر