عالم همه محنت از اوحدالدین کرمانی رباعی 111

1 یاری که منزّه آمد از شبه و بدل دریاب او را به علم ذوقی و عمل

2 کی ذات مقدسش نماید به تو روی از فاو من والی و فی و هل و بل

1 ای جان مرا امید جاوید به تو روشن دل من چو روی خورشید به تو

2 فارغ کنم از امید و بیم دگران چون بیم دلم زتست و اومید به تو

1 گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم گر بهرهٔ ما درد بود درد خوریم

2 در کار خدا مرا تصرّف نرسد امروز درآمدیم و فردا برویم