1 جهان دامگاهی است بس پر چنه طمع در چنهٔ او مدار از بنه

2 بباید گرستن بر آن مرغ‌زار که آید به دام اندرون گرسنه

3 سیه کرد بر من جهان جهان شب و روز او میسره میمنه

4 نیابم همی جای خواب و قرار در این بی‌نوا شب گه پر کنه

5 هزاران سپاه است با او همه ز نیکی تهی و به دل پر گنه

6 به یمگان به زندان ازینم چنین که او با سپاه است و من یکتنه

7 تو، ای عاقل، ار دینت باید همی بپرهیز از این لشکر بوزنه

8 از این دام بی‌رنج بیرون شوی اگر نوفتادت طمع در چنه

9 به دون قوت بس کن ز دنیای دون که دانا نجوید ز دنیا دنه

10 از ابر جهان گر نباردت سیل چو مردان رضا ده به اندک شنه

11 بباید همی رفت بپسیچ کار چنین چند گردی تو بر پاشنه؟