جهان گر سر به سر بستان از جهان ملک خاتون غزل 179

1 جهان گر سر به سر بستان و باغست مرا با رویش از عالم فراغست

2 به زلفش مشک را تشبیه کردم بگفتا آن ز سودای دماغست

3 به هجران صبر نتوانم که وصلش تنم را جان و چشمم را چراغست

4 ز وصلم مرهمی نه بر دل ای دوست کم از هجران تو بر سینه داغست

5 مرا در درد هجران ای دلارام مسلمانان چه جای باغ و راغست

6 کنون در گلستان وصلم ای جان به جای بلبل شوریده زاغست

7 ز دست جور چرخ نامساعد کنون طوطی گرفتار کلاغست