1 جهان بر خود مرا واله گرفته ست مرا خود دل ز شهر و ده گرفته ست

2 به خاک این چمن، تهمت چه بندم غبار از خود دلم چون به گرفته ست

3 کمندم با وجود لاغری ها همیشه آهوی فربه گرفته ست

4 نگردد گریه ی مستانه ام کم که این باران شب شنبه گرفته ست

5 سلیم از اعتقاد حسن طبع است که عالم را به خود واله گرفته ست