جهان و هر چه درو هست پایدار از هلالی جغتایی غزل 134

1 جهان و هر چه درو هست پایدار نماند بیار باده، که عالم بیک قرار نماند

2 غنیمتی شمر، ای گل، نوای عشرت بلبل که برگ ریز خزان آید و بهار نماند

3 تو مست باده نازی، ولی مناز، که آخر ز مستییی ، که تو داری، بجز خمار نماند

4 بسی نماند که: خاکم ز تند باد فراقت روان بگردد و زان گرد هم غبار نماند

5 به روز هجر، هلالی، ز روزگار چه نالی؟ معینست که: این روز و روزگار نماند