باد بیاورد بوی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 137

1 باد بیاورد بوی مشک به شبگیر گوئی بگذشت از آن دو زلف گره گیر

2 شبگیر ار بگذرد نسیم بر آن زلف مشک فرازآورد نسیم به شبگیر

3 دانم تدبیرها بسی به همه کار لیک به عشق اندرون ندانم تدبیر

4 خلخ وکشمیر را به خیره ستایند آری کار جهان بود همه بر خیر

5 زانکه یکی چون تو حور نیست به خلخ زانکه یکی چون‌تو سرو نیست به کشمیر

6 جز پی نخجیر سوی من نگراید تا سر زلفت دلم ربوده به نخجیر

7 سروی و بر سرو ماه داری وخورشید ماهی و بر ماه حلقه بندی و زنجیر

8 گفتم ماهی و اینت غایت تکذیب گفتم سروی و اینت غایت تحقیر

9 خود سخنی بود ناستوده و بگذشت زان سخن رفته عذرخواهم بپذیر

10 عذر پذیرست و جرم‌پوش خداوند وین دو بود نیز بهترین صفت میر