صبحدم بادی که از از ابن یمین فریومدی غزل 127

1 صبحدم بادی که از سوی خراسان می‌دمد چون دم روح‌القدس در پیکرم جان می‌دمد

2 باد صبح است این ندانم یا نسیم پیرهن کز برای نور چشم پیر کنعان می‌دمد

3 چون گذر کرد است بر خاک خراسان لاجرم روح‌پرور چون نسیم باغ رضوان می‌دمد

4 می‌نشاند آتش اندوه دل چون آب رز باد روح‌افزای کز خاک خراسان می‌دمد

5 باد را خاصیت جان‌پروری دانی که چیست زآن سبب کز کوی چون فردوس جانان می‌دمد

6 آن مسیحادم که انفاسش بود جان‌بخش از آنک از میان چشمه‌سار آب حیوان می‌دمد

7 چین زلفش می‌کند یغما نسیم صبحدم خوش نفس چون نکهت مشک ختن زان می‌دمد

8 بلبل طبع مرا آمد نسیم کوی او همچو باد صبحگاهی کز گلستان می‌دمد

9 می‌برد جمعیت از ابن یمین یکبارگی نفحه‌ای کز چین آن زلف پریشان می‌دمد