1 عالم تمام از رخ جانانه روشن است از یک چراغ، کعبه و بتخانه روشن است

2 چون آفتاب، نور می آفاق را گرفت گر کور نیستی ره میخانه روشن است

3 دارد رواق چشم ز خون دلم چراغ تا باده هست، دیدهٔ پیمانه روشن است

4 امروز نیست بادهٔ دوشینه ات نهان بر عالمی ز دیدن مستانه روشن است

5 از شمع آفتاب مثال سخن حزین کلک سیاه روز تو را، خانه روشن است