مویم سپید و نامه سیه ماند از از ادیب صابر مقطع 4

1 نبید روشن و آواز رود و روی چو ماه موکلان صبوح اند بامداد پگاه

2 از این سه دانه درافتند عاشقان در دام وز این سه فتنه گرایند عاقلان به گناه

1 سبزه ها چون نقش دیبا دلبر و زیبا شدند ابر دیباباف شد تا سبزه ها دیبا شدند

2 قطره باران به اشک دلبران ماننده شد راغها چون روی دلداران از آن زیبا شدند

1 بسته است رنگ روی مرا بر میان خویش کرده سرشک چشم مرا در دهان خویش

2 گر بر میان ستم کند از بستن کمر بر من همان کند که کند بر میان خویش