زان گوشۀ دهن که از حکیم نزاری قهستانی غزل 594

1 زان گوشۀ دهن که شکر می کنی نثار یک بوسه بی مِکاس بده جانِ من بیار

2 گردن مکش نغوله بده کودکی مکن در چاشنیِ بوسه غرض نیست سر در آر

3 لایق بود بر آمده تا بر لبِ تو می من هم چو چشمِ مستِ تو افتاده در خمار

4 کوته مدار دستِ من از لب که دور باد گل زارِ عارضت ز زبانِ درازِ خار

5 نی نی که هست عارضِ تو سبزه زار جان نه سبزه بردمد ز لبِ چشمه نو بهار

6 گر پرسد از تو مدّعی ای کآن خطِ سیاه بر عارضِ تو چیست مشو طیره زینهار

7 گو عنبرست بر طبقِ سیم کرده حل یا مشکِ سوده بر ورقِ سرخ گل نثار

8 گو گِردِ رویِ چون قمرم نقش بندِ حسن خواهد کشید دایره یی آفتاب وار

9 یا شبنم است بر طرفِ برگِ نسترن یا کوثرست و بر لبِ کوثر بنفشه زار

10 یا کوزۀ نبات میانِ گلاب دان یا چشمۀ حیات سیاهیش برکنار

11 وین حجّت ار قبول ندارد بگو که هست دودِ دلِ نزاریِ شوریده روزگار