باده از خم ارادت بسعادت از قاسم انوار غزل 276

1 باده از خم ارادت بسعادت آمد وقت ایمان شد و هنگام شهادت آمد

2 ما و آن یار بخلوت سخنی می گفتیم سر این نکته به «احببت » ارادت آمد

3 قصه جمله جهان را همه کلی دیدیم عشق بر جمله ذرات زیادت آمد

4 فکر کردیم که از عشق حکایت نکنیم فکر عشاق همه خارق عادت آمد

5 بعد ازین رقص کنان بر در می خانه رویم بخت وارون شد و ایام سعادت آمد

6 دیگر از نسبت وانساب مگویید حدیث عشق فخریست که او فخر سیادت آمد

7 بی نقاب آن رخ زیبای تو ناگه بنمود قاسمی در صف مستان عبادت آمد