آبی که به روزگار بندد از باباافضل کاشانی رباعی 7

1 بی آن که به کس رسید زوری از ما یا گشت پریشان، دلِ موری از ما

2 بی هیچ برآورد به صد رسوایی شوریده سر زلف تو، شوری از ما

1 تخمی است خرد، که جان از او رُست و روان بار و بر و برگش آخشیج و حیوان

2 از تخم غرض بَر است و بَر هَست همان آباد بر آن بَر که ز تخم است نشان

1 ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟

2 گر زانکه شناسی اش چرا می خواهی ور زانکه ندانی اش که را می‌طلبی؟