گرمابه به کام انوری از انوری ابیوردی رباعی 247

1 معشوق دل ببرد و همی قصد دین کند با آشنا و دوست کسی این‌چنین کند

2 چون در رکاب عهد و وفا می‌رود دلم بیهوده است جور و جفا چند زین کند

1 عشق تو دل را نکو پیرایه‌ایست دیده را دیدار تو سرمایه‌ایست

2 تیر مژگان ترا خون ریختن در طریق عشق کمتر پایه‌ایست

1 آن شوخ دیده دیده چو بر هم نمی‌زند دل صبر پیشه کرد و کنون دم نمی‌زند

2 زو صد هزار زخم جفا دارم و هنوز چون دست یافت زخم یکی کم نمی‌زند