درّی که من از میان از باباافضل کاشانی رباعی 116

1 رندی باید، ز شهر خود تاخته‌ای بنیاد وجود خود برانداخته‌ای

2 زین نادره‌ای، سوخته‌ای، ساخته‌ای و آنگه به دمی هر دو جهان باخته‌ای

1 گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو

2 مانند هما مجرد آ تا بینی ارباب سعادت همه در سایهٔ تو

1 آزردن خلق کافری پندارم وز خلق جهان همین طمع می دارم

2 می کوشم تا ز من نیازارد کس تدبیرم چیست تا ز کس نازارم؟