قبای پاره نصیبش زچرخ از جویای تبریزی غزل 249

1 قبای پاره نصیبش زچرخ مینایی است همیشه هرکه چو گل در پی خودآرایی است

2 بغیر من به خیال کسی گذار مکن به سیر خلوت دلها مرو که رسوایی است

3 ز حسن کامل آن دلربایی چار ابرو کدام دل که نه در چارسوی رسوایی است

4 زکوة جلوه مپندار سایه بر خاکم ترا که موسم جوش بهار رعنایی است

5 به غیر خون جگر خلق را نمی ریزد میی به ساغر دل تا سپهر مینایی است