تن در غمش از هلال از ابن یمین فریومدی رباعی 114

1 تن در غمش از هلال باریکترست و آنماه شب چارده ز من بیخبرست

2 او خنده زنان چون گل و چون ابر مرا با گریه بهم ناله و سوز جگرست