وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر از فروغی بسطامی غزل 416

1 وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من تلخ شد کام حسود از مردن شیرین من

2 او پی جور و جفا، من بر سر مهر و وفا من به فکر مهر او، او در خیال کین من

3 دلبری رسم وی و عاشق کشی قانون وی عاشقی کیش من و حسرت کشی آیین من

4 کاش آن دیر آشنا با خنجر آید بر سرم تا مگر از دل برآید حسرت دیرین من

5 تنگ شکر تلخ کام از خندهٔ شیرین او گلبن تر سرخ روی از گریهٔ رنگین من

6 چون ز صحن گلستان گلهای رنگین می‌دهد تازه می‌گردد جراحات دل خونین من

7 دوش بوسیدم لب نوشین آن مه را به خواب خواب شیرین چیست تعبیر شب دوشین من

8 گفتم از نیش جدایی جان من بر لب رسید گفت سهل است ار شبی بوسی لب نوشین من

9 گفتم آهنگ جنون دارد دلم، خندید و گفت بایدش زنجیر کرد از طرهٔ مشکین من

10 گر فروغی دیدن خوبان نبودی در نظر هیچ عالم را ندیدی چشم عالم بین من