هنگام و دم نزع خراب نفس از عرفی شیرازی مثنوی 155

1 هنگام و دم نزع خراب نفس است این این حالت نزعست دلم را هوس است این

2 می آئی و در خرمن ما میزنی آتش از طعنه بیندیش که خاشاک و خس است این

3 طوطی چو رود سوی شکر تلخ دهانان گویند که بیداد برنگ مکس است این

4 افغان مکن ای مرغ گرفتار فرو میر این باغ ارم نیست درون قفس است این

5 گفتم نگهی کن که بشکرانه دهم جان روتافت که عرفی نه چنان کار کس است این