طالب که نه صادق از اوحدالدین کرمانی رباعی 127

1 دلدار چو دید خسته و غمگینم آمد نفسی نشست بر بالینم

2 با گرمی همی گفت که ای مسکینم هم می ندهد دل که چنینت بینم

1 دل در پی عشق دوست سودا بینید جان طالب وصل است، تمنّا بینید

2 خود را بر خاص و عام رسوا کردم از بهر خدا عاشق رسوا بینید

1 گر بر سر بحر علم بینا گردی ور زانک نظیر ابن سینا گردی

2 تا گرد مراد خویشتن می گردی می دان به یقین که دیر بینا گردی

1 هر چند که روشنی فزاید خورشید در دیدهٔ خفّاش نیاید خورشید

2 دل طاقت نور تو کجا دارد پس آنجای که خفاش نماید خورشید

1 در درد دل خویش زبی درمانی هر لحظه به دردی دگر اندرمانی

2 چون سینهٔ بوالفضول را دل خوانی زان می نرهد دلت زسرگردانی