شمشیر فلک پاره از اوحدالدین کرمانی رباعی 221

1 مشغول هوا تو را کجا بشناسد خود کیست که عقل از هوا بشناسد

2 این کار به بازوی تن خاکی نیست هو نور[ر]ی باید که تو را بشناسد

1 سرّ قدر از جهانیان پنهان است آن سر به طریق عقل نتوان دانست

2 در جستن آن نقطه که مقصود آن است چون دایره هرک هست سرگردان است

1 در راه طلب عُجب خطایی است بزرگ تسلیم و رضا مهر گیایی است بزرگ

2 در راه بماندنت خطایی نبود افتادنت از راه خطایی است بزرگ