دلبر که به حسن او نبودست از امامی هروی رباعی 1

1 زهی بپای تفکر بسیط عالم غیب هزار بار بهر یک نفس بپیموده

2 سپهر قدر تو بگذشته از مدارج قدس زمین جاه تو فرق سپهر فرسوده

1 تو که خود مونس روان بودی چون ز حشم دلم نهان بودی

2 من خود اندر حجاب خود بودم ورنه با من تو در میان بودی

1 شبت ز بهر چه بر روز سایبان انداخت که روز من به شب تیره در گمان انداخت

2 که داد جز رخ و زلفت نشان روز و شبی که آن براین شکن و این گره بر آن انداخت