آفتابیست جمالت که جهان از قاسم انوار غزل 135

1 آفتابیست جمالت که جهان پرتو اوست همه را از همه رو روی بدان روی نکوست

2 تا جمال تو بدیدم خوش و خندان گشتم همه شب ذکر دلم تا بسحر یا من هوست

3 بنده از دیدن دیدار تو گشتم فربه هر که دیدار ترا دید نگنجد در پوست

4 تنم از درد بجان آمد و دل حیران شد ساقیا باده بپیما که همه جا همه اوست

5 گر ترا دیده تحقیق خدا بین باشد گل و گلزار همو، دیده و دیدار هموست

6 هرکجا عربده دایم و قایم بینی بیقین دان که همو عربده و عربده جوست

7 قاسمی، رو بخدا آر و رقیبان بگذار دشمنانند بهم تا نرسد دوست بدوست