خورشید که خاک ازو از اوحدی مراغه‌ای رباعی 54

1 چون کژ کنی به شیوه به سر بر کلاه را زلف و رخ تو طیره کند مشک و ماه را

2 یزدان هزار عذر بخواهد ز روی تو فردا که هیچ عذر نباشد گناه را

1 به خرابات برید از در این خانه مرا که دگر یاد شراب آمد و پیمانه مرا

2 دل دیوانه به زنجیر نبستن عجبست که به زنجیر ببندد دل دیوانه مرا؟

1 با که گویم سرگذشت این دل سرگشته را؟ راز سر گردان عاشق پیشهٔ غم کشته را؟

2 آب چشم من ز سر بگذشت و می‌گویی: بپوش چون توان پوشیدن این آب ز سر بگذشته را؟