ننگ مستی تا به کی قدر کمالم از سلیم تهرانی غزل 577

1 ننگ مستی تا به کی قدر کمالم بشکند نام توبه در دهن چون حرف لالم بشکند

2 در شکستن طالعی همچون حبابم داده اند گر خورد پهلو ز موج می، سفالم بشکند

3 آسمان مست است و من در دست او پیمانه ام گاه پرسازد، گهی همچون هلالم بشکند

4 باغبان دیوانه و من چوب گل خود نیستم بی سبب تا کی درین گلشن نهالم بشکند؟

5 می شود از باطنم ظاهر نگارستان چین آسمان گر همچو فانوس خیالم بشکند

6 در قفس همطالع مرغ کباب افتاده ام هرکه بر من بگذرد، خواهد که بالم بشکند

7 بر امید وصل او تا کی ز بخت بد سلیم فال بگشایم، دل از مضمون فالم بشکند