رویت به از آن آمد انصاف که از همام تبریزی غزل 95

1 رویت به از آن آمد انصاف که می‌باید با روی تو در عالم گر گل نبود شاید

2 با ما نفسی بنشین کان روی نکو دیدن هم چشم کند روشن هم عمر بیفزاید

3 گر هر سر موی از من صاحب‌نظری باشد نظارهٔ رویت را چشمی دگرم باید

4 در زلف تو آویزم وز بند تو نگریزم زنجیر گر این باشد دیوانه بیاساید

5 دیدار چو بنمودی دل‌ها همه بربودی کو آینه تا دل را از دست تو برباید

6 زنهار غنیمت دان دوران لطافت را کاین عهد گل خندان بسیار نمی‌پاید

7 روزی دو درین منزل از بهر توام خوش‌دل بی صحبت منظوران دنیا به چه کار آید

8 از خاک درت گردی در چشم همام افشان تا مردمک چشمش یک لحظه بیاساید