آهی که رخنه کردم از وی از فروغی بسطامی غزل 440

1 آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره عاجز شد از دل دوست یارب دگر چه چاره

2 بیداریَم چه دانی، ای خفته‌، ای که شب‌ها ننشسته‌ای به حسرت، نشمرده‌ای ستاره

3 جانان اگر نشیند یک بار در کنارم یک باره می‌توانم کردن ز جان کناره

4 گفتم به شحنه نالم از چشم او ولیکن پروا ز کس ندارد مست شراب خواره

5 ای تاب داده گیسو حالی است بر دل من از تاب بی حسابت وز پیچ بی شماره

6 آشفتگان عشقت گیرم که جمع گردند جمع از کجا توان کرد دلهای پاره پاره

7 ای شه سوار چالاک احوال ما چه دانی کز حالت پیاده غافل بود سواره

8 با این سپاه مژگان از خانه گر درآیی تسخیر می‌توان کرد شهری به یک اشاره

9 از لعل و چشمت آخر دیدی که شد فروغی ممنون به یک تبسم، قانع به یک نظاره