1 دوش در آمد از درم ماهی نه فرشته‌ای داشت به خون مرد و زن سبز خطش نوشته‌ای

2 گفتمش ای پری سیر رفته به کسوت بشر حور نه آدمی نه‌ای لابد تو فرشته‌ای

3 شمس و قمر به هم زده ریخته طرفه چهره‌ای بسته به حلق مهر و مه از خم زلف رشته‌ای

4 بلبل باغ را ز رخ از سرگل ز مائده مهر خموشی از دهان بر لب غنچه هشته‌ای

5 زآب سرای می‌کشان آدم گر سرشته شد قالب می‌فروش را گو به چه‌اش سرشته‌ای

6 نافه به جیب بینمت گویی بی‌خبر ز دل از خم زلف آن پری باد صبا گذشته‌ای

7 آشفته خون خویش را از تو کجا طلب کند چون من صد هزار را چون تو به غمزه کشته‌ای

8 برق چو ابر آذری آب دهد به حاصلت تخم ولای مرتضی تا تو به سینه کِشته‌ای

9 گر نه به خون مردمان تشنه بود دو چشم تو غمزه کافرت چرا ساخت ز کشته پشته‌ای