دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید از رهی معیری غزل 15

1 دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید نیم‌شب صبح جهان‌تاب ز میخانه دمید

2 روشنی‌بخش حریق مه و خورشید نبود آتشی بود که از باده مستانه دمید

3 چه غم ار شمع فرومرد که از پرتو عشق نور مهتاب ز خاکستر پروانه دمید

4 عقل کوته‌نظر آهنگ نظربازی کرد تا پریزاد من امشب ز پریخانه دمید

5 جلوه‌ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید

6 آتش‌انگیز بود باده نوشین گویی نفس گرم رهی از دل پیمانه دمید