دوش در میخانه جانان از امیرعلیشیر نوایی غزل 132

1 دوش در میخانه جانان همدم عشاق بود تا سحر غوغای رندان را به جان مشتاق بود

2 زهره را آورده بود او از سر مستان به رقص کان صدا اندر خم این گنبد نه طاق بود

3 گرچه زو صد ناز و از ما بوده صد چندان نیاز در طریق حسن و عشق از روی استحقاق بود

4 از صفا و نور مجلس گر نهان بود آفتاب بهتر از وی لمعه جام می براق بود

5 مستی رندان ز می هم بود لیکن بیشتر از نوازش‌های آن ماه نکو اخلاق بود

6 ز اهل آن هنگامه من بیهوش‌تر بودم ازانک با منش از جمله رندان بیشتر اشفاق بود

7 مست شو گر مخلصت باید که هرگز وانرست از جفای اهل آفاق آنکه در آفاق بود

8 اندر آن شب هر کرا یک جرعه زان می‌شد نصیب تا قیامت در جهان رند علی الاطلاق بود

9 فانی اندر سیر اطوار طریقت هرچه دید بود نیکو لیکنش زهد ریایی شاق بود