گه نمک ریزد بخم، گه بشکند از هلالی جغتایی غزل 26

1 گه نمک ریزد بخم، گه بشکند پیمانه را محتسب تا چند در شور آورد می خانه را؟

2 هر کجا شبها ز سوز خویش گفتم شمه ای شمع را بگداختم، آتش زدم پروانه را

3 قصه پنهان ما افسانه شد، این هم خوشست پیش او شاید رفیقی گوید این افسانه را

4 این همه بیگانگی با آشنایان بس نبود؟ کاشنای خویش کردی مردم بیگانه را

5 از هلالی دیگر، ای ناصح، خردمندی مجوی بیش ازین تکلیف هشیاری مکن دیوانه را