ساقی قدحی از می گلفام بیار از حزین لاهیجی رباعی 1178

1 هرگز نرسد رشحهٔ کامی به لب ما گردون کر و لال است زبان طلب ما

2 ما همره بختیم و تو همسایه خورشید ساکن نتوان کرد به کافور، تب ما

1 قول و عمل زشت و نکو گرچه قضا کرد امّا نتوان گفت چرا گفت و چرا کرد

2 الماسم اگر بر جگر افشاند، عطا بود خون دل اگر در قدحم کرد به جا کرد

1 چون شست غمزهٔ تو گشاد کمان دهد صیدافکنی خدنگ قضا را نشان دهد

2 شهد از حدیث تلخ تو شیرین دهان برد لب گر دهد خدا، لب شکرفشان دهد